چهار اثر از فلورانس اسکاول شین

آدمی به اندازه‌ای مورد لطف خداوند قرارمی‌گیرد که خود را لایق آن می‌داند. انسان‌ها تنها مالک چیزی خواهند شد که با دیده‌ی جان آن را مشاهده می‌کنند. هر کار بزرگ و هر دستاورد مهم، از طریق چنین بینشی به منصه‌ی ظهور می‌رسد و غالبا پیش از چنین رویدادهای عظیمی، شکست و ناکامی‌هایی به بارخواهد آمد. به هرحال کسی که از قانون الهی با خبر است، در مواجهه با ناکامی‌های ظاهری خود را نمی‌بازد و درحالی که هنوز«در اسارت» به سر می‌برد، خود را با انديشه‌ی رهایی زنده نگاه می‌دارد. او بدان گونه خود را امیدوار می‌سازد که خداوند وی را یاری می‌کند و چنان سجده‌ی شکر برمی‌آورد که گویی آزاد شده است.

پیامبران خدا همواره به پیروان‌شان گفته‌اند: «مگر نمی‌گویید فصل برداشت محصول چهار ماه دیگر است؟ زنهار، به شما می‌گوییم چشمان‌تان را بگشایید و مزارع را بنگرید. زیرا محصول هم اکنون آماده‌ی درو است.» بصیرت پیامبران «دنیای ماده» را می‌درد و بدین گونه است که جهان بعد چهارم بر آن‌ها تجلی می‌یابد و چیزها همان‌گونه می‌نمایند که در واقع هستند. از دیدگاه ذهن الهی همه‌چیز کامل و بی‌عیب و نقص است. بنابراین هر انسان می‌باید همواره پایان راه را مجسم کرده و نمود محقق شده‌ی خواسته‌اش را در ذهن مرور کند. این خواسته ممکن است تندرستی، عشق، مال و ثروت، ابراز کامل وجود، مسکن یا دوستانی خوب باشد. این خواسته‌ها درذهن الهی به‌طور کامل و جامعی نقش بسته‌اند.(ذهن الهی، همان ذهن فوق هشیار آدمی است.)